Sevil, 22 yaşındaydı. Herkesin “hayat kadını” dediği ama kimsenin hayatını bilmediği bir kadındı. Her gece Üsküdar escort sokaklarında yürürken, yüzünü saklar, insanların bakışlarından kaçardı. Ama aslında götten insanlar hiç bakmazdı ona; görmezden gelirlerdi. Çünkü kimse, Sevil gibi kadınların hikayesini duymak istemezdi. Acı, hep başkasının başına geldiğinde daha kolaydı.
Sevil’in hikayesi çocukken başlamıştı. Babası tarafından sürekli aşağılanan, annesinin ise sessiz çığlıklarıyla büyüyen bir kız çocuğuydu o. 15 yaşına geldiğinde evden kaçtı. Bir umutla İstanbul’a geldiğinde, cebinde sadece 40 lira ve bir şehirlerarası otobüs bileti vardı. Üsküdar escort ilk indiğinde, kalabalığın içinde kaybolmak istemişti. Ama büyük şehir, küçük umutları çabuk ezerdi.
İlk haftalarda sokakta yaşadı. Sonra bir kadın yaklaştı: “İş istersen yardımcı olurum,” dedi. O iş, Sevil’in bütün gençliğini elinden alacak karanlık bir yolun kapısıydı. Başta korktu, ağladı. Ama sonra ağlamaktan bile yoruldu. Bu hayatı kabullenmek zorunda kaldı. Çünkü kimse el uzatmıyordu.
Geceleri çalışıyor, gündüzleri ise Salacak sahilinde denize karşı oturuyordu. Kız Kulesi’ne bakmazdı artık. Ona göre o kule de, hayat gibi eskort uzak ve ulaşılmazdı. O sadece hayatta kalmaya çalışıyordu. Yaşamıyordu.
Bir sabah, deniz kenarında otururken yanına genç bir kadın geldi. Sessizce oturdu, sonra saxo bir simit uzattı. “Adım Asya. İstersen biraz konuşabiliriz,” dedi. Sevil şaşırdı. Çünkü yıllardır kimse onunla konuşmak istememişti. O sabah ikisi birlikte sustular. Ama o sessizlik, Sevil’in içindeki duvarı çatlatmaya yetti.
Asya, bir kadın destek derneğinde çalışıyordu. Sevil’i bir gün merkeze davet etti. Sevil önce gitmedi. Sonra, birkaç gece sonra, ağlayarak kapılarını çaldı. Anlatmaya başladı. Korkularını, yalnızlığını, utancını. Dinlediler. Anladılar. Suçlamadılar.
Bir yanıt yazın