Etiket: üsküdar escort

Hande, 25 yaşındaydı. Üsküdar escort arka sokaklarında, geceleri adımları sessiz, bakışları yorgun bir kadındı. Salacak sahilinden Mihrimah Sultan Camii’ne uzanan yol onun ezberiydi. İnsanlar onu görmüyormuş gibi yapar, görseler de kafalarını çevirirlerdi.

Hayat, Hande’ye erken yaşta ağır yükler yüklemişti. Tokat’ın bir köyünde doğmuş, annesini küçükken kaybetmişti. Babası onu 14 yaşında oral okuldan almış, ev işlerine boğmuştu. Evde sürekli şiddet, hakaret, baskı vardı. Bir gece, valizine üç parça kıyafet koyup İstanbul’a kaçtı. Hayalini kurduğu hayatın bu olmadığını çok sonradan anlayacaktı.

İstanbul’da ilk günlerini Haydarpaşa Garı çevresinde geçirdi. Kimi zaman aç, kimi zaman üşüyerek. “Sana iş bulurum, kalacak yer de var,” dedi. Gençti, umut doluydu. İlk başta hayır dedi. Ağladı.

Zamanla alıştığını sandı. Geceleri çalışıp gündüzleri kendini unutarak yaşıyordu. Üsküdar escort sevmişti. Her sabah Kız Kulesi’ne göz ucuyla bakar, “Acaba bir gün ben de özgür olur muyum?” diye düşünürdü.

Seni Bekliyorum

Bir gün, bir kadın müşteri gibi yanına yaklaştı. Oturdu. Konuşmak istediğini söyledi. Hande şaşırdı. Kimse onunla konuşmak istemezdi. Kadın, Üsküdar Belediyesi’nin Kadın Destek Merkezi’nde çalıştığını anlattı. “Yardım istersen, gel. Zorla değil. Kapımız açık,” dedi ve gitti.

O gün Hande gitmedi. Ellerini cimcif sımsıkı yumruk yapmıştı, korkuyordu. Dinlediler. Ona suçlu gibi değil, insan gibi davrandılar. Hande ağladı, anlattı. Her şeyi. İlk kez, utanmadan, korkmadan.

Aylar geçti. Psikolojik destek aldı, kadın sığınma evine yerleştirildi. Küçük bir kafede iş buldu. Hande artık geceleri uyuyabiliyor, sabahları aynaya bakabiliyordu. Üsküdar sokaklarında dik. Adımları sağlam.

Ve her gün Kız Kulesi’ne artık göz ucuyla değil, dosdoğru bakıyor. O da dimdik ayakta.

Zehra, 24 yaşında genç bir kadındı. Gündüzleri Üsküdar escort sokaklarında sıradan bir insan gibi görünmeye çalışırdı. Ama geceleri, o sokaklarda milf başka bir kimlikle yaşardı. Hayat, onu erkenden büyütmüş; sevgiyi değil, yalnızlığı öğretmişti. İnsanların “hayat kadını” dediği kadınlardan biriydi. Ama kimse onun neden bu yolda yürümek zorunda kaldığını bilmezdi.

Zehra, Erzurum’un sert kışlarında büyümüş, sevgiye aç bir çocuktu. Babası alkolikti, annesi sessiz bir gölgeydi evde. 15 yaşındayken okuldan alındı, 16’sında zorla evlendirildi. Evlendiği adam da şiddetin başka bir yüzüydü. Bir gece kaçtı. Bileti yoktu, planı yoktu ama İstanbul’a geldi. Büyük şehirde kurtuluş aradı ama sadece daha büyük bir yalnızlık buldu.

Haydarpaşa Garı’nda birkaç gece geçirdikten sonra, “yardım edebileceğini” söyleyen biriyle tanıştı. O kişi Zehra’nın çaresizliğini fırsat bildi. Önce bir ev, sonra bir iş sözü verdi. Ancak işler çok kısa sürede çığırından çıktı. Zehra, parasız ve çaresiz kalınca, bedeni üzerinden seks para kazandıran birine dönüştürüldü. Başta ağladı, kaçmak istedi. Ama nereye? Dönüp arkasında kalan hayata mı?

Kondomsuz Gelme

Yıllarca Üsküdar sokaklarında geceleri çalıştı. En çok Salacak sahilini severdi. Ama Kız Kulesi’ne hiç bakmazdı. Ona göre Kız Kulesi, yalnız ama değerliydi. Kendisi ise yalnız ve unutulmuştu.

Bir gün, gece geç saatte bir bankta otururken, yaşlı bir teyze ona bir termos çay uzattı. “Kızım,” dedi, “üşümüşsün. Ben seni sık görüyorum burada. Senin de bir annen vardı bir zamanlar, değil mi?”

Zehra’nın gözleri doldu. Çayı aldı, konuşmadı. Ama o gece eve dönmedi. Sabaha kadar sahilde oturdu. Ve ilk defa gerçek anlamda düşündü: “Ben daha fazlasını hak etmiyor muyum?”

Ertesi sabah, Üsküdar escort Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. “Konuşmak istiyorum,” dedi. Önce zor oldu, ağladı, sustu. Ama sonra açıldı. Hikâyesini anlattı. Onu yargılamadılar. Aksine, dinlediler. Barınma sağlandı, bir psikologla görüşmeye başladı. Kısa sürede belediyenin açtığı bir aşçılık kursuna kaydoldu.

Zehra şimdi bir kafede bacak omuz çalışıyor. Sabahları ilk çayı demliyor. Aynı sahilde yürüyor ama artık Kız Kulesi’ne bakıyor. Çünkü artık kendini oraya benzetiyor: yalnız, ama ayakta.

Adı Nisan’dı. 23 yaşında, gözleri yaşı geçeli çok olmuş bir kadındı. Üsküdar escort , her akşam aynı durakta beklerdi. Bir otobüs için değil… Belki bir umut, belki biraz merhamet, belki de sadece yok sayılmamayı beklerdi.

Hayat onun vip için hiçbir zaman kolay olmamıştı. Doğu’nun yoksul bir ilçesinde doğmuştu. Annesi küçük yaşta ölmüş, babası ise onu 15’inde zorla evlendirmişti. Kaçtı. Koşar adım, soluğu İstanbul’da aldı. Cebinde ne para vardı, ne bir tanıdık. Haydarpaşa’nın soğuk taşlarında sabahlarken, biri yaklaştı. “İş var,” dedi. Aç ve umutsuzdu. Sadece başını salladı.

İşte o gün başladı karanlık. Önce inkar etti, sonra alıştı. Çünkü sistem böyleydi: sustukça kalıyordun, konuştukça dışlanıyordun. Hayat kadını dediler ona, sanki hayatı kendi seçmiş gibi. Oysa o sadece yaşamak istemişti.

Nisan, Üsküdar escort arka sokaklarını ezbere bilirdi. Müşterilerle buluştuğu tenha parkı, kaç kere sabahladığı Mihrimah Sultan Camii’nin merdivenlerini, bazen gözyaşlarını eskort sakladığı Salacak kıyısını. En çok da denizi severdi. Çünkü deniz, ona kim olduğunu sormazdı.

Bir gece sahilde otururken, genç bir kız yaklaştı. “Teyze, iyi misin?” dedi. Bu kadar genç biri ona “teyze” diyordu artık… İçini ezdi bu kelime. Gülümsedi, ama sesi çıkmadı. Kız cebinden bir kurabiye çıkardı. “Annem fazla yapmış,” dedi. Nisan aldı. O kurabiye, yıllardır unuttuğu bir tat gibiydi. Sıcaktı. İçindekini ısıttı.

Ertesi sabah, Üsküdar Kadın Destek Merkezi’nin kapısını çaldı. Titreyerek, “Yardım istiyorum,” dedi. Yargılanmadı. İlk defa birileri onu insan yerine koydu. Geçmişini anlatırken gözyaşlarıyla boğuldu ama ilk defa anlattıkça hafifledi.

Psikolojik destek aldı. Barınma imkanı sağlandı. Sonra bir belediye kursunda götten pasta yapmayı öğrendi. Meğer elleri ne kadar mahirmiş.

Sevil, 22 yaşındaydı. Herkesin “hayat kadını” dediği ama kimsenin hayatını bilmediği bir kadındı. Her gece Üsküdar escort sokaklarında yürürken, yüzünü saklar, insanların bakışlarından kaçardı. Ama aslında götten insanlar hiç bakmazdı ona; görmezden gelirlerdi. Çünkü kimse, Sevil gibi kadınların hikayesini duymak istemezdi. Acı, hep başkasının başına geldiğinde daha kolaydı.

Sevil’in hikayesi çocukken başlamıştı. Babası tarafından sürekli aşağılanan, annesinin ise sessiz çığlıklarıyla büyüyen bir kız çocuğuydu o. 15 yaşına geldiğinde evden kaçtı. Bir umutla İstanbul’a geldiğinde, cebinde sadece 40 lira ve bir şehirlerarası otobüs bileti vardı. Üsküdar escort ilk indiğinde, kalabalığın içinde kaybolmak istemişti. Ama büyük şehir, küçük umutları çabuk ezerdi.

İlk haftalarda sokakta yaşadı. Sonra bir kadın yaklaştı: “İş istersen yardımcı olurum,” dedi. O iş, Sevil’in bütün gençliğini elinden alacak karanlık bir yolun kapısıydı. Başta korktu, ağladı. Ama sonra ağlamaktan bile yoruldu. Bu hayatı kabullenmek zorunda kaldı. Çünkü kimse el uzatmıyordu.

Geceleri çalışıyor, gündüzleri ise Salacak sahilinde denize karşı oturuyordu. Kız Kulesi’ne bakmazdı artık. Ona göre o kule de, hayat gibi eskort uzak ve ulaşılmazdı. O sadece hayatta kalmaya çalışıyordu. Yaşamıyordu.

Bir sabah, deniz kenarında otururken yanına genç bir kadın geldi. Sessizce oturdu, sonra saxo bir simit uzattı. “Adım Asya. İstersen biraz konuşabiliriz,” dedi. Sevil şaşırdı. Çünkü yıllardır kimse onunla konuşmak istememişti. O sabah ikisi birlikte sustular. Ama o sessizlik, Sevil’in içindeki duvarı çatlatmaya yetti.

Asya, bir kadın destek derneğinde çalışıyordu. Sevil’i bir gün merkeze davet etti. Sevil önce gitmedi. Sonra, birkaç gece sonra, ağlayarak kapılarını çaldı. Anlatmaya başladı. Korkularını, yalnızlığını, utancını. Dinlediler. Anladılar. Suçlamadılar.

Zehra, 24 yaşında, Üsküdar escort eski taş sokaklarında sessizce yürüyen genç bir kadındı. Her gece aynı adımlarla aynı sokağı geçer, Kız Kulesi’ne en yakın seks noktada durup denize bakardı. Gecenin karanlığında yalnızdı; ne sesi vardı duyulan ne de adı vardı anılan. Çünkü Zehra, toplumun görmezden geldiği, utançla susturduğu bir kadındı: hayat kadınıydı.

Ama o bu hayatı seçmemişti.

Zehra’nın çocukluğu, Erzincan’da, yoksulluğun içine doğarak geçmişti. Annesi küçük yaşta hayatını kaybetmiş, babası ise onun acısıyla içkiye sığınmıştı. Zehra, 14 yaşında evden kaçtığında tek düşündüğü şey kurtulmaktı. İstanbul’a geldiğinde ise hiç bilmediği bir şehirde, bir başına kaldı. Önce garsonluk yaptı ama kalacak yeri olmayınca sığındığı bazı “iyi niyetli” insanlar, onu çok daha karanlık bir yola sürükledi. Başta direnmeye çalıştıysa da zamanla teslim oldu. Çünkü aç kalmakla satılmak arasında seçim yapması istenmişti ondan.

Üsküdar’ı seçmişti çünkü burası hem kalabalıktı hem de insanı yutan bir sessizliğe sahipti. Ne kadar yorgun görünürse görünsün, kimse yaklaşmazdı ona. Herkes, başını çevirip geçerdi. Bir kez bile “Nasılsın?” diyen olmadı.

Bir gece, Salacak sahilinde otururken yaşlı bir kadın yaklaştı. Üzerinde koyu bir pardösü, elinde küçük bir poşet vardı. Kadın ona bir çorba uzattı, “Yalnız olmadığını unutma,” dedi. Zehra, ilk kez biriyle vip göz göze geldiğinde ağlamadı, dondu kaldı. Bu küçücük merhamet, içindeki yıllanmış duvarları çatlatmaya yetmişti.

Kadının bıraktığı kâğıtta bir adres vardı: Üsküdar Kadın Danışma Merkezi. Zehra ertesi sabah, cesaretini toplayarak oraya gitti. İlk başta konuşamadı. Ama sonra bir psikoloğa, ardından sosyal çalışmacıya hayatını anlatmaya başladı. Günler sonra, ilk kez “güvendesin” kelimesini duydu.

Zehra’ya geçici bir barınma sağlandı. Psikolojik destek aldı. Sonra belediyenin aşçılık kursuna yazıldı. Aylar içinde kendini toparladı. Şimdi Üsküdar escort küçük bir lokantada yemek yapıyor. Artık aynı sokaklardan geçerken başını yere eğmiyor, dik yürüyor.

Melis, 23 yaşındaydı. Çekmeköy escort soğuk ve sessiz sokaklarında her akşam aynı noktada duruyordu. Yanından geçenler onun kim olduğunu bilmeden, ama ne olduğunu tahmin ederek bakıyor, sonra seksi eskort kafalarını başka yöne çeviriyordu. Melis ise bakışlardan kaçmıyordu artık.

Melis’in hayatı Karabük’te başlamıştı. Annesi vefat ettiğinde 13 yaşındaydı. Babası alkolikti, evde şiddet eksik olmazdı. Küçük yaşta annesiz kalmak, onun ruhunda derin bir boşluk yaratmıştı. 16 yaşına geldiğinde İstanbul’a kaçtı. Ne planı vardı, ne kalacak bir yeri. Birkaç gün sokakta yattı. Sonra, kendisine yardım teklif eden bir kadınla tanıştı. Kadının yanında kaldı, ama o “yardımın” karşılığı zamanla ortaya çıktı: bedenini satmak.

Başlarda ağladı, isyan etti. Ama çaresizlik onu susturdu. Birkaç ay içinde İstanbul’un kenar mahallelerinden biri olan Çekmeköy escort yaşamaya başladı. Günleri gri, geceleri daha da karanlıktı. İnsanlar ona acımaz, sadece göz ucuyla bakar geçerdi. “Neden buradasın?” diye soran hiç olmadı.

Bir sabah, Çekmeköy’de belediyenin sosyal hizmet merkezine ait bir broşür buldu:
“Kadınlar İçin Ücretsiz Psikolojik Destek ve Meslek Kursları”
İçinde bir şey kıpırdadı. Cesaretini toplayıp gitti. Kapıyı açan görevli ona sadece “Hoş geldin, Melis,” dedi. O an, yıllardır hissetmediği bir şey oldu: görülmek.

Merkezde psikolojik destek aldı, dikiş kursuna başladı. Haftalar geçtikçe içine kapanık, yorgun Melis gitmiş, yerine daha umutlu biri gelmişti. Hâlâ geceleri çalışmak cimcif zorunda kalıyordu, ama artık bir çıkış yolu olduğunu biliyordu. Hayal ettiği şey büyük değildi: küçük bir terzi dükkânı açmak, kendi emeğiyle yaşamak.

Çekmeköy hâlâ gri sokaklarıyla oradaydı.

Yasemin, 24 yaşında, İstanbul’un kıyısındaki sessiz semtlerden biri olan Çekmeköy escort yaşıyordu. Her gün aynı sokaklardan geçiyor, yüzünü aşağı eğerek yürüyordu. İnsanlar onun kim olduğunu biliyor gibi bakar bacak omuz ama asla bir şey sormazlardı. O, geceleri görünür olan, gündüzleri ise herkesin görmezden geldiği biriydi: bir hayat kadını. Ama kimse onun hikâyesini bilmiyordu. Kimse, Yasemin’in neler yaşadığını, nasıl bu yolda kaldığını merak etmiyordu.

Yasemin’in hayatı Adana’nın kenar mahallelerinden birinde başladı. Babası işsiz, annesi hasta bir kadındı. Evde sık sık kavga olurdu. 15 yaşına geldiğinde okulu evli bırakmak zorunda kaldı. Ailesine yük olmamak için İstanbul’a, hayali büyük ama hazırlıksız bir yolculuk yaptı. Önce tekstil atölyelerinde çalıştı, sonra bir lokantada. Ama kazandığı para kiraya, yemeğe yetmiyordu. Barınacak yeri kalmadığında, hayat ona ağır bir teklif sundu: Bir gecelik bir iş… ama o gece hiç bitmedi.

Yıllar geçti. Yasemin, Çekmeköy sokaklarında “alışılmış” bir yüz haline geldi. Onu tanıyanlar ismini bilmezdi, ama her gece aynı durakta, aynı bankta oturduğunu bilirdi. Gözleri hep uzaklara bakardı. Geceleri çalışır, sabah erkenden eve döner, perdelerini sıkı sıkıya kapatırdı. Hayat sadece geçmek içindi onun için, yaşamak değil.

Bir gün, Çekmeköy escort bir kafeteryanın camına yapıştırılmış bir ilan dikkatini çekti:
“Kadınlar İçin Ücretsiz Eğitim ve Danışmanlık Merkezi – Hayatınızı Değiştirmek İçin Bir Adım Atın.”

İlk başta gülüp geçti. Ama birkaç gün sonra kendini o merkezin kapısında buldu. İçeri girdiğinde, görevli kadın ona ismiyle hitap etti: “Yasemin, hoş geldin.” O an gözleri doldu. Yıllardır kimse ona adıyla seslenmemişti.

Merkezde bilgisayar ve el sanatları kurslarına başladı. Psikolojik destek aldı. Kendisini milf yeniden tanımaya başladı. Hâlâ geceleri çalışmak zorunda kalıyordu, ama artık başka bir yöne bakıyordu. Hayalini kurduğu küçük bir takı dükkânı için para biriktiriyor, sabahları daha umutlu uyanıyordu.

Çekmeköy hâlâ aynıydı. Ama Yasemin değişiyordu. Artık o sokaklarda sadece yürümüyor, kendi yolunu da arıyordu.

Nisan, 22 yaşındaydı. Her gün Çekmeköy escort dar ve sessiz sokaklarında, başı önde yürürken dikkat çekmemeye çalışırdı. Gündüzleri görünmez olmayı, geceleri ise görünmek zorunda kalmayı çoktan seks öğrenmişti. Bu şehrin ona sunduğu tek şey, hayatta kalmanın yollarını kendi başına aramaktı. Çünkü Nisan, bir hayat kadınıydı. Ama kimse onun hikâyesini sormazdı. Sadece hüküm verir, gözlerini kaçırır, ardından unuturdu.

Oysa her şey böyle başlamamıştı. Nisan, Mardin’in küçük bir köyünde doğmuştu. Kalabalık bir ailenin en büyük kızıydı. Hayalleri büyüktü; öğretmen olmak, çocuklara milf umut vermek istiyordu. Ancak hayat, onun planlarını dinlemiyordu. 15 yaşında okuldan alındı. 17 yaşında istemediği bir evliliğe zorlandı. Kaçtı. İstanbul’a geldiğinde cebinde sadece 50 lira ve annesinden sakladığı bir fotoğraf vardı.

İlk zamanlar iş bulmaya çalıştı. Temizlik yaptı, bir kafede çalıştı. Ama ev kiraları, geçim derdi ve yalnızlık ağır geldi. Barınacak yeri kalmayınca, bir kadın ona “yardım” teklif etti. O geceden sonra Nisan’ın hayatı kondom bir daha eskisi gibi olmadı. Geceleri sokak lambalarının altında beklerken, içinden sessizce dua ederdi. Kimseye belli etmezdi ama her sabah ağlardı. Aynada kendine bakamadan güne başlamak bir alışkanlık olmuştu.

Bir gün, Çekmeköy metrosunun çıkışında bir afiş dikkatini çekti:
“Kadın Dayanışma Evi: Ücretsiz kurslar, psikolojik destek, barınma yardımı”

İki hafta boyunca cesaretini toplayamadı. Sonunda bir sabah merkezdeki kapıyı çaldı. Onu karşılayan kişi, sadece “Hoş geldin Nisan,” dedi. Ne nereden geldiğini sordu, ne de ne iş yaptığını. İlk defa, biri onu yargılamadan dinlemeye hazırdı.

O günden sonra çok şey değişti. Nisan kuaförlük kursuna başladı. Sabahları kursa, öğleden sonraları kadın merkezine gidiyordu. Hâlâ zorluklar vardı. Hâlâ geceleri çalışmak zorunda kaldığı oluyordu. Ama artık “tek yol bu” demiyordu.

Kendine bir hedef koydu: Bir gün küçük bir kuaför dükkânı açacak. Belki ilk müşterisi, kendisi olacak. Aynaya bakacak ve “başardım” diyecek.

Çekmeköy escort gri sokaklarında yürümeye devam ediyor. Ama artık her adımında bir amaç, bir direnç, bir umut taşıyor Nisan. Çünkü bazen, en karanlık yerden en parlak ışık çıkar.

Ayşen, henüz 23 yaşındaydı. Her sabah Çekmeköy escort tenha sokaklarından birinde, başı eğik yürürken görülürdü. Elinde siyah bir çanta, gözlerinde yorgunluk… Görenlerin çoğu onu tanımazdı, ama “ne” olduğunu milf tahmin ederdi. Kimse “neden” diye sormazdı. Çünkü o, toplumun en kolay yargıladığı ama en az anladığı insanlardan biriydi: bir hayat kadını.

Ayşen, Sivas’ın küçük bir köyünde doğmuştu. Kalabalık, yoksul bir ailenin ortanca çocuğuydu. Küçükken hayali öğretmen olmaktı. Ama hayaller fakir evlerde çabuk büyür, sonra sessizce ölürdü. Ortaokuldan sonra okula devam edemedi. Babası “kız kısmı okuyacak da ne olacak” demişti. 17’sine geldiğinde bir akrabasının yanına, İstanbul’a gönderildi. Sözde çalışıp para biriktirecek, ailesine yardım edecekti. Ama gerçekler daha acıydı.

O evde hor görüldü, şiddete uğradı, sonunda sokakta kaldı. İlk gün korkudan sabaha kadar uyuyamadı. İkinci gün karnı acıktı, üçüncü gün ise sustu. Sonra biri ona yaklaştı, “İstersen sana yardım edebilirim,” dedi. Yardım dediği şey, gece boyunca yabancı bir adamla olmak, sonra birkaç kuruşla oral sabaha çıkmaktı. Ayşen istemedi ama mecburdu. O gün, kendi isteği dışında bir hayata adım attı.

Çekmeköy, kalabalıktan uzak ama sessizliğinde çok şey gizleyen bir semtti. Geceleri sokak lambalarının altında, sabaha karşı banklarda ya da kuytularda beklerdi Ayşen. Bazıları ona acır, bazıları küçümserdi. Ama o, her sabah aynaya baktığında hâlâ bir insan olduğunu hatırlamaya çalışırdı.

Bir gün metro istasyonunda bir ilan dikkatini çekti:
“Kadınlara Ücretsiz Eğitim ve Sosyal Destek – Çekmeköy escort Belediyesi Kadın Merkezi”
Cesaretini topladı, gitti. Kimse ona geçmişini sormadı. Sadece “Hoş geldin, Ayşen” dediler.

Bu kelime, hayatında duyduğu en içten şeydi belki de. Artık gündüzleri kursta, akşamları evdeydi. Tamamen kopamamıştı o hayattan, ama kopmak seks için savaşıyordu. Saç kesimi öğrendi, makyaj eğitimi aldı. “Bir gün kendi kuaför salonumu açacağım,” diyordu.